تصاویری از آبشار نیاگارا بدون آب، در سال 1969

به مدت شش ماه در تابستان و پاییز سال 1969، آبی در قسمت امریکایی آبشارهای نیاگارا جاری نشد، زیرا نیروهای مهندسی ارتش سرگرم یک بررسی زمین شناسی از بستر صخره های این آبشارها بودند. آنها نگران بودند که بستر آبشار در اثر فرسایش توسط آب بی ثبات شود. این تصاویر به وضوح نشان می دهند که آبشار نمادین – و البته قدرتمندترین آبشار – آمریکای شمالی تقریباً شبیه یک بیابان خشک شده به نظر می رسد

تصاویری از آبشار نیاگارا بدون آب، در سال 1969

در ژوئن 1969، مهندسان آمریکایی جریان رودخانه نیاگارا را برای چندین ماه از سمت آمریکایی آبشار دور کردند. سد موقت در بالا سمت راست این عکس دیده می شود.

به مدت شش ماه در تابستان و پاییز سال 1969، آبی در قسمت امریکایی آبشارهای نیاگارا جاری نشد، زیرا نیروهای مهندسی ارتش سرگرم یک بررسی زمین شناسی از بستر صخره های این آبشارها بودند. آنها نگران بودند که بستر آبشار در اثر فرسایش توسط آب بی ثبات شود. این تصاویر به وضوح نشان می دهند که آبشار نمادین – و البته  قدرتمندترین آبشار – آمریکای شمالی تقریباً شبیه یک بیابان خشک شده به نظر می رسد.

آبشار نیاگارا نامی برای گروه سه آبشار است که در مرز بین المللی بین کانادا و ایالات متحده واقع شده است. سه آبشار که از بزرگ به کوچک عبارتند از  آبشارهای نعل اسبی، آبشارهای آمریکا و آبشارهایی که شبیه تور لباس عروس (Brida Veil Falls) هستند.

آبشارهای نعل اسبی بیشتر در طرف کانادا و آبشارهای آمریکا به طور کامل در سمت آمریکا واقع شده اند که توسط جزیره بز (Goat Island) از هم جدا شده اند. آبشارهای تورعروس کوچکتر نیز در سمت آمریکا قرار دارند و توسط جزیره لونا از آبشارهای دیگر جدا شده است.

بستر رودخانه با مجموعه ای از ترک ها منقطع شده بود که از نظر احتمال لغزش صخره ها بررسی شدند
چون آبشار نعل اسبی بیشترین جریان را جذب می کند، مهندسان ارتش ایالات متحده بستر رودخانه را مورد مطالعه قرار داده و هرگونه گسلی را که پیدا می کردند به صورت مکانیکی توسط بولت های مخصوص محکم می کردند

ارتش برای انحراف و دور کردن آب از آبشارهای امریکا باید سدی به طول 600 فوت (182 متر) در سراسر رودخانه نیاگارا می ساخت، این بدان معناست که بایستی 60،000 گالن آبی که در هر ثانیه جریان داشت به سمت آبشارهای بزرگتر نعل اسبی که به طور کامل در طرف مرز کانادا جریان دارد، هدایت می شد.

خود این سد خود از 27800 تن سنگ ساخته شده بود و در 12 ژوئن 1969، جریان آب در آبشارهای امریکا که برای  بیش از  12000 سال بدون وقفه جاری بود، متوقف شد. به این ترتیب خشک کردن کامل آبشارهای آمریکا آسان تر شد زیرا فقط 10 درصد آب از آن مسیر عبور می کرد.

چون  آبشارهای نعل اسبی همیشه جریان اضافی را جذب می کنند، مهندسان ارتش ایالات متحده بستر رودخانه را مورد مطالعه قرار می دادند و هرگونه گسلی را که پیدا می کردند به صورت مکانیکی با بولت های مخصوص محکم می کردند. گسل هایی که اگر بهسازی نمی شدند، عقب نشینی آبشارهای آمریکا را تسریع می کردند. طرح حذف تپه عظیمی از خرده سنگ هایی که در سال 1954 دپازیت شده بود به دلیل هزینه زیاد کنار گذاشته شد.

در حالی که کارگران بستر خشک شده رودخانه را از خزه ها تمیز می کردند و گمانه های آزمایشی را برای مطالعه ناپایداری صخره حفر می کردند، برای مدتی یک پیاده رو موقت در فاصله بیست فوتی از لبه آبشار خشک شده نصب شد و گردشگران توانستند این چشم انداز غیرقابل دسترس و طبیعت وحشی آن را از نزدیک ببینند.

در طول این مدت دو جسد از زیر آبشار بیرون کشیده شدند. یکی مردی که در زمانی قبل از این عملیات از روی آبشار ‌پریده بود و دومی جسد زنی که زمانی کشف شد که آبشار خشک‌شده بود.
لغزش دو صخره بزرگ از بستر آبشارها در سالهای 1931 و 1954 باعث جمع شدن مقدار زیادی سنگ در پایین آبشار شده بود.

سرانجام، در نوامبر 1969 در مقابل 2650 تماشاگر، سد موقت منفجر شد و جریان آب را به آبشارهای آمریکا بازگرداند.حتی تا سال‌ها پس از این اقدامات مهندسی برای تحکیم بستر آبشار، رفتن به جزیره لونا که قطعه زمین کوچکی بین آبشار اصلی و آبشار حجاب عروس است، به دلیل ترس از ناپایداری و فرو ریختن برای عموم ممنوع بود.

آبشار آمریکا، نیاگارا (عکس در سال 2016 گرفته شده است)

آبشارها – آبشارهای آمریکایی ، آبشارهای نعل اسب و آبشارهای کوچک تور عروس – حدود 12000 سال پیش هنگامی که آب دریاچه ایری از طریق مجرایی به دریاچه انتاریو منتقل شد، شکل گرفت. نام نیاگارا از “Onguiaahra” گرفته شده است، نامی به زبان مردم Iroquois منطقه که در ابتدا در آنجا ساکن بودند.پس از اینکه کاشف فرانسوی، ساموئل دو شامپلین کشف آبشارها و ویژگی های آنها را در سال 1604 اعلام و توصیف کرد، توصیف چشم انداز باشکوه آن در سراسر اروپا پخش شد.

بازدید از آبشار نیاگارا عملاً یک تجربه مذهبی بود. چارلز دیکنز در سال 1842 نوشت: “هنگامی بود که احساس کردم چقدر نزدیک به خالق خود ایستاده ام، اولین احساس و ماندگار و فوری  این نمایش فوق العاده، آرامش بود. “

امروزه فرسایش آبشارهای آمریکا هر 10 سال 3 تا 4 اینچ تخمین زده می شود (در گذشته به طور متوسط 4 فوت در سال). حداقل جریان آب آبشار در حدود 10% از 100،000 فوت مکعب برآورد بر ثانیه ای است که برای تابستان برآورد شده است (50،000 فوت مکعب در ثانیه در زمستان) چنین مقادیری برای ایجاد فرسایشی عمده کافی نیست.


به این تصاویر نگاهی بیندازید:

 






(عکسها : بنیاد نیاگارا / مرز نیاگارا / مجله اسمیتسونین) 


این مطلب ترجمه ای است آزاد از مطلب منتشر شده در منبع زیر که توسط گروه مترجمانِ وب‌ سایت آینده تهیه شده و صرفا جهت آشنایی با نظرات مختلف منتشر می گردد؛ بازنشر آن بدون ذکر منبع مجاز نیست و پیگرد حقوقی خواهد داشت.

برای اطلاع از تازه ترین اخبار کانادا به کانال تلگرامیِ آینده بپیوندید:           https://t.me/AyandehCanada

***






به نقل از: rarehistoricalphotos.com

مطلب قبل

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *